Lustrzane odbicie

                    Annie Gray/unsplash.com                    

Codziennie patrząc w lustro kochasz siebie mniej. Zauważasz coraz więcej wad, a zalety stają się prawie niewidoczne. Zadajesz sobie pytanie "Kim jesteś?", jednak nigdy nie słyszysz odpowiedzi. Oczy zalane łzami, serce pęknięte, ranione latami. Nie ma wyjścia z tej ciemnej pustki, wszystkie gwiazdy przestały świecić.
Zostałaś sama... Przeglądając się regularnie w lustrze myślisz czy osoba po drugiej stronie ma takie same problemy, a może wiedzie spokojne i szczęśliwe życie, zupełnie inne niż twoje. Mimo, że wiesz, że to ta sama osoba ciężko jest się uwolnić od niechcianych myśli, które pomału stają się największym wrogiem. Umysł wysiada, nie możesz zrobić żadnego kroku na przód. Strach staje się duszący, a chęci życia coraz silniejsze. Balansujesz między upadłymi gwiazdami z silną chęcią do życia, jednak grawitacja nie daje ci ani odłamka szczęścia. Orbita przez lata obdarowuje cię miłością, pasją, uśmiechem, a grawitacja odbiera ci wszystko w ułamku sekundy. W pojedynkę ciężko jest walczyć z wszystkimi asteroidami...Niekiedy upadasz, nie możesz się podnieść, nie wiesz kompletnie nic. Księżyc oferuje Ci schronienie, a Ty boisz się mu zaufać. Nie wiesz na jak długo pozostanie szczery... Od zawsze byłaś tą gorszą, tą którą można wytykać palcami, straciłaś do wszystkich zaufanie, nawet do tych najbliższych... Od zawsze musiałaś radzić sobie sama i dusić wszystko w sobie... Na jak długo utrzymasz swój ból w sekrecie, kiedy czujesz, że ostatnie światło w Tobie powoli gaśnie? Nie wygrasz walki z samą sobą, jeśli będziesz z tym sama! Za dnia zakładasz maskę i oszukujesz wszystkich, a w nocy gdy jesteś sama uwalniasz zebrany ból... Systematycznie kłócisz się o to co jest prawdą i szukasz światła które oświetli ci drogę. Gdy już dostrzegasz ledwo widoczną iskierkę światła , nagle tracisz ją z pola widzenia. Boisz się, że kiedy powiesz wszystko przez co przeszłaś w życiu, każdy to oleje i powie, że byłaś i jesteś zbyt miękka. Niekiedy zastanawiałaś się ile jeszcze potrafisz unieść? Ile ran potrafisz przyjąć? Obejmowałaś też myśli samobójcze, żeby zakończyć te wszystkie cierpienia i tak po prostu odejść. Jednak twoje chęci do życia były z dnia na dzień coraz silniejsze, a za razem kruche jak najcieńsza lina, którą można przerwać delikatnym dotknięciem opuszkiem palca. W domu DEPRESJA, w szkole NIENAWIŚĆ. Tak dużo musiałaś unieść, że cały zebrany i duszony w sobie strach teraz eksplodował. Boisz się poznawać ludzi, boisz się ich kochać, boisz się żyć i umierać. Nie potrafisz czuć, nie znasz żadnej pozytywnej emocji. Ból, żal, nienawiść została wyryta w środku twojego serca! Dusisz się we własnym ciele! Potrzebujesz pomocy, ale tak cholernie boisz się niezrozumienia. Nie chcesz być tą, która się poddała, która nie walczyła, która nie wygrała. Nie wygrasz z samą sobą! Pewnego dnia zacznie się samookaleczenie... Z kreski na kreskę coraz mocniejsze... Nie będziesz mogła sobie z tym wszystkim poradzić, ale tak strasznie będziesz bała się umrzeć! Pełno łez i kłótni... Chcesz to przerwać ale boisz się śmierci, nieznanego świata, wieczności... Jeśli jesteś osobą wierzącą Bóg, nie chciałby, żebyś się teraz podała. To zły czas żebyś odeszła właśnie teraz! Jesteś zbyt wartościową osobą i sprawiłabyś, że ludziom którzy cię tak bardzo kochają serca pękły by na drobne kawałki!!